Trasy i szlaki turystyczne Białowieskiego Parku Narodowego przebiegają przez cenne przyrodniczo obszary ochrony ścisłej oraz czynnej, a zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt. 16 ustawy o ochronie przyrody z dnia 16 kwietnia 2004 roku, w parkach narodowych zabrania się wprowadzania psów na obszary objęte ochroną ścisłą i czynną, z wyjątkiem miejsc wyznaczonych w planie ochrony. Zakaz nie dotyczy psów pasterskich na obszarach objętych ochroną czynną, na których plan ochrony albo zadania ochronne dopuszczają wypas, oraz psów asystujących w rozumieniu art. 2. pkt. 11 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (t.j. Dz. U. 2024, poz. 44). Zgodnie z ustawą pod pojęciem pies asystujący należy rozumieć odpowiednio wyszkolonego i specjalnie oznaczonego psa, w szczególności psa przewodnika osoby niewidomej lub niedowidzącej oraz psa asystenta osoby niepełnosprawnej ruchowo, który ułatwia osobie niepełnosprawnej aktywne uczestnictwo w życiu społecznym.
Psów (z wyjątkiem psów asystujących) nie można również wprowadzać do Muzeum Przyrodniczo–Leśnego oraz do Rezerwatu Pokazowego Żubrów.
W Białowieskim Parku Narodowym psy i inne zwierzęta można wprowadzać wyłącznie na teren objętego ochroną krajobrazową Parku Pałacowego, jedynie gdy są na smyczy i w kagańcu.
Psów (z wyjątkiem psów asystujących) nie można również wprowadzać do Muzeum Przyrodniczo–Leśnego oraz do Rezerwatu Pokazowego Żubrów.
W Białowieskim Parku Narodowym psy i inne zwierzęta można wprowadzać wyłącznie na teren objętego ochroną krajobrazową Parku Pałacowego, jedynie gdy są na smyczy i w kagańcu.
Dlaczego wprowadzono zakaz spacerów z psem?
Białowieski Park Narodowy chroniący ostatni na Niżu Europejskim las naturalny o cechach pierwotnych, jest również ostoją dużych puszczańskich drapieżników – wilka i rysia, co sprawia, że zakaz ten w odniesieniu do terenu Parku nabiera szczególnego znaczenia.
Zdajemy sobie sprawę, że obecnie coraz częstszą praktyką staje się podróżowanie ze zwierzętami domowymi po Polsce, Europie i całym świecie, a wielu ich opiekunów nie wyobraża sobie dłuższej rozłąki ze swoimi pupilami. Składając wizytę w parku narodowym należy jednak wziąć pod uwagę w pierwszej kolejności zwierzęcych gospodarzy jego terenu i ich dobrostan. Dziko żyjące zwierzęta rodzimych populacji nie posiadają wrodzonej odporności na choroby powodowane przez niektóre bakterie, wirusy czy pasożyty, które mogą zostać zawleczone do Parku przez wprowadzone na jego teren domowe zwierzęta. Dzikie zwierzęta nie są poddawane zabiegom szczepień ochronnych czy odrobaczania. To, co jest niegroźne dla psa czy kota, może być przyczyną choroby, a nawet śmierci przedstawicieli rodzimych drapieżników, których populacje, jak w przypadku puszczańskiego rysia, są już i tak nieliczne.
Substancje zapachowe wydzielane przez psy, również nie pozostają bez wpływu na dzikie zwierzęta, dla których są obce. Ich obecność to czynnik stresowy dla leśnej fauny; może zaburzyć naturalny rytm aktywności, zwłaszcza w przypadku gatunków silnie terytorialnych. Również hałas związany z odgłosami wydawanymi przez psa (szczekanie, wycie) ma negatywny wpływ na przyrodę, zwłaszcza w okresie rozrodczym ptaków i ssaków.
Odrębną, ale niemniej istotną kwestią, są sytuacje, kiedy pies zostaje pozostawiony poza kontrolą opiekuna i puszczony wolno. Powodują one zagrożenie nie tylko dla dzikich zwierząt, ale również dla samych psów i innych poruszających się po szlakach turystów. Gonitwa za leśnym zwierzęciem, która dla psa zazwyczaj jest formą zabawy, dla dzikiego gatunku zawsze stanowi sytuację stresową, a niekiedy nawet śmiertelne niebezpieczeństwo. Największe zagrożenie istnieje w zimie, gdy wiele zwierząt ogranicza swoją aktywność życiową, by zmniejszyć straty energii i skupia się na bezpiecznym przetrwaniu trudnego czasu. Nagła i niespodziewana ucieczka przed psem może niestety doprowadzić je do śmierci z wyczerpania.
Zagrożenie czyha również na same psy, gdyż duże ssaki żyjące w Parku, np. wilki, mogą potraktować je jak zagrożenie i zaatakować.
W relacjach z innymi turystami na szlakach oraz w ich pobliżu, obecność psów, zwłaszcza puszczonych luzem, również nie jest sytuacją komfortową. Pamiętać należy, że nie wszyscy mogą czuć się bezpiecznie mijając psa, a również pies często nie czuje się najlepiej w tłumie turystów. Takie sytuacje mogą wywołać jego niespodziewane, a nierzadko także agresywne reakcje.
W celu zapewnienia komfortu poruszania się po Białowieskim Parku Narodowym, zarówno jego dzikim mieszkańcom, jak i odwiedzającym go turystom, prosimy o wyrozumiałość oraz przestrzeganie zakazu wprowadzania psów na obszary objęte ochroną ścisłą i czynną.
Białowieski Park Narodowy chroniący ostatni na Niżu Europejskim las naturalny o cechach pierwotnych, jest również ostoją dużych puszczańskich drapieżników – wilka i rysia, co sprawia, że zakaz ten w odniesieniu do terenu Parku nabiera szczególnego znaczenia.
Zdajemy sobie sprawę, że obecnie coraz częstszą praktyką staje się podróżowanie ze zwierzętami domowymi po Polsce, Europie i całym świecie, a wielu ich opiekunów nie wyobraża sobie dłuższej rozłąki ze swoimi pupilami. Składając wizytę w parku narodowym należy jednak wziąć pod uwagę w pierwszej kolejności zwierzęcych gospodarzy jego terenu i ich dobrostan. Dziko żyjące zwierzęta rodzimych populacji nie posiadają wrodzonej odporności na choroby powodowane przez niektóre bakterie, wirusy czy pasożyty, które mogą zostać zawleczone do Parku przez wprowadzone na jego teren domowe zwierzęta. Dzikie zwierzęta nie są poddawane zabiegom szczepień ochronnych czy odrobaczania. To, co jest niegroźne dla psa czy kota, może być przyczyną choroby, a nawet śmierci przedstawicieli rodzimych drapieżników, których populacje, jak w przypadku puszczańskiego rysia, są już i tak nieliczne.
Substancje zapachowe wydzielane przez psy, również nie pozostają bez wpływu na dzikie zwierzęta, dla których są obce. Ich obecność to czynnik stresowy dla leśnej fauny; może zaburzyć naturalny rytm aktywności, zwłaszcza w przypadku gatunków silnie terytorialnych. Również hałas związany z odgłosami wydawanymi przez psa (szczekanie, wycie) ma negatywny wpływ na przyrodę, zwłaszcza w okresie rozrodczym ptaków i ssaków.
Odrębną, ale niemniej istotną kwestią, są sytuacje, kiedy pies zostaje pozostawiony poza kontrolą opiekuna i puszczony wolno. Powodują one zagrożenie nie tylko dla dzikich zwierząt, ale również dla samych psów i innych poruszających się po szlakach turystów. Gonitwa za leśnym zwierzęciem, która dla psa zazwyczaj jest formą zabawy, dla dzikiego gatunku zawsze stanowi sytuację stresową, a niekiedy nawet śmiertelne niebezpieczeństwo. Największe zagrożenie istnieje w zimie, gdy wiele zwierząt ogranicza swoją aktywność życiową, by zmniejszyć straty energii i skupia się na bezpiecznym przetrwaniu trudnego czasu. Nagła i niespodziewana ucieczka przed psem może niestety doprowadzić je do śmierci z wyczerpania.
Zagrożenie czyha również na same psy, gdyż duże ssaki żyjące w Parku, np. wilki, mogą potraktować je jak zagrożenie i zaatakować.
W relacjach z innymi turystami na szlakach oraz w ich pobliżu, obecność psów, zwłaszcza puszczonych luzem, również nie jest sytuacją komfortową. Pamiętać należy, że nie wszyscy mogą czuć się bezpiecznie mijając psa, a również pies często nie czuje się najlepiej w tłumie turystów. Takie sytuacje mogą wywołać jego niespodziewane, a nierzadko także agresywne reakcje.
W celu zapewnienia komfortu poruszania się po Białowieskim Parku Narodowym, zarówno jego dzikim mieszkańcom, jak i odwiedzającym go turystom, prosimy o wyrozumiałość oraz przestrzeganie zakazu wprowadzania psów na obszary objęte ochroną ścisłą i czynną.